Het jaar 2020 zou voor velen hét jaar worden. Het jaar om nooit te vergeten. Het jaar van festivaljubileums, persoonlijke mijlpalen en grote veranderingen. Waar de een eindelijk de knoop door had gehakt om eindelijk die grote wereldreis te maken, besloot de ander nu echt ‘Ja’ te zeggen tegen het koophuis omdat er een vaste aanstelling bij de werkgever aan zat te komen. Het 35-jarige huwelijk zou groots gevierd worden & 2020 had hét jaar voor de perfecte bruiloft moeten zijn. Dat liep allemaal even anders. Wat vinden we hier eigenlijk van en wat doet het met ons?
Als ik voor mezelf spreek zou 2020 het jaar zijn voor meerdere mijlpalen. Mark en ik werden allebei 30. Normaal vieren we onze verjaardagen nagenoeg niet, maar dit jaar zou er een Winsum Wild Festival 2.0 in de achtertuin komen. In april 2020 zou Lutje Potje ter wereld komen en ook dat zou gevierd worden in de plaatselijke kroeg in Winsum. Ik had eindelijk de knoop doorgehakt om als ZZP’er te starten en dit zou hét jaar worden dat ik eindelijk al mijn plannen kon waarmaken.
9/11-gevoel
Op de eerste dag van mijn verlof kondigde Rutte de ‘intelligente’ lockdown aan. Gevolgd door steeds strengere maatregelen en de oproep: “Blijf thuis”. De toespraak maakte indruk. Ik zat met mijn dikke buik op de stoel voor de tv en op dat moment wist ik: Het jaar 2020 zou inderdaad een jaar worden om nooit te vergeten. Het voelde een beetje als 9/11, een moment waarop we allemaal nog weten waar we waren en met wie. Het moment dat je besefte dat vanaf toen mijn veilige wereld opeens een stukje onveiliger werd. Vergelijkbare angst voelde ik nu.
Angst en eenzaamheid
Op de dag van de lockdown werd de wereld opeens ook een stuk kleiner. De angst werd soms aangevuld met het gevoel van eenzaamheid. Iets dat ik niet uitsprak, want bij een ander was het allemaal toch veel erger. Nu ik veel stukken lees over de impact van corona lees ik dat veel Millennials kampten met deze gevoelens. De wereld die open lag, werd opeens gesloten en je werd op jezelf aangewezen. De angst en eenzaamheid werden aangevuld met onzekerheid. Van een overvolle agenda naar totale stilstand. Van ritme naar dagen in joggingbroek. Van controle naar uitzichtloos. Van sociale activiteit naar genadeloos veel me-time. Van zekerheden naar losse schroeven. Tja, een beste klap van de meul’n (molen) zeggen we dan in Grunn.
Gepamperd naar harde werkers
Millennials worden vaak af geserveerd als de generatie die geen tegenslagen kunnen verwerken. Die zo gepamperd zijn, dat ze bij het minste of geringste al in een burn-out terecht komen. Als dit echt zo is, waarom komt de gemiddelde er pas na twee jaar eerlijk voor uit dat het niet goed gaat? Waarom gaan we dan allemaal door tot het bittere eind en doen we in de tussentijd net alsof het allemaal super goed met ons gaat? Juist, omdat we ambitieuze, harde werkers zijn! We zijn groot geworden met het idee: ‘Je kunt alles bereiken, als je je best maar doet’ en dat doen we met volle overgave. Maar soms kun je nog zo je best doen en daarmee juist het tegenovergestelde bereiken.
Altijd ‘aan’ staan
Uit een onderzoek van Interpolis blijkt nu in coronatijd dat maar liefst 1 op de 5 millennials zulke ernstige mentale klachten heeft, dat dit invloed heeft op hun dagelijkse leven. Dit blijkt uit onderzoek dat Ipsos uitvoerde in opdracht van Interpolis. Denk bijvoorbeeld aan klachten als altijd ‘aan’ staan, slecht slapen en veel piekeren. Het merendeel van de millennials met burn-outklachten (56%) blijkt hiervoor echter geen hulp te zoeken. Herkenbaar. Kunnen we zelf toch wel? Of toch niet?
Struikelend op weg naar geluk
In de zoektocht naar zingeving en geluk struikelen we onderweg wat af. Ik ben van mening dat struikelen juist goed is om te ontdekken wat je wel en niet wilt. Na het struikelen sta je weer op, maar na een val van 20 meter, is het opstaan opeens een stuk minder makkelijk en duurt het herstel vaak lang. Juist in tijden van onzekerheid is het belangrijk dat we blijven uitspreken hoe we ons echt voelen. Tegen je vriend, vriendin, broer, zus, maakt niet uit, maar spreek je uit! We mogen best struikelen en je mag best vragen of iemand je even weer overeind wil helpen.
Laat los & hou vast
Durf deze tijd ook te gebruiken om eerlijk te zijn tegen jezelf. Zodat je kan genieten van je me-time, de gaten in je agenda en de qualitytime met de mensen van wie je houdt. Geef ruimte aan de creativiteit die je hebt. Durf dingen los te laten en geef juist aandacht aan dingen die je vast wilt houden! Bedenk eens wat de stilstand met jou gedaan heeft. Wat is dan jouw antwoord?
Mijn angst heeft ruimte gemaakt voor vertrouwen. Hoe? Door er veel over te praten en actie te ondernemen. Al mijn plannen krijgen alleen op een andere manier vorm en ik vertrouw erop dat de keuzes die ik maak, uiteindelijk ergens toe leiden. En ja, ook ik zal vast weer een hoop struikelen, maar: ‘Hé, dat was toch juist precies de bedoeling?”?