Zijn wie je bent
Wat deel je met je netwerk als alles even tegen zit? Wat vertel je op verjaardagen als je al bijna een jaar niet hebt gewerkt en mensen vragen wat voor werk je doet? Of wanneer je een oude bekende tegenkomt: “Hé Iris, wat doe jij tegenwoordig?” Zo’n vrolijke, blonde meid van 29 zal vast een hele leuke baan hebben. Die had ik inderdaad ook en daar kon ik uren over vertellen. Als je een toffe baan hebt vol passie en vrijheid, dan heb je het gemaakt en dat bepaalt (helaas maar waar) een groot deel van onze identiteit. Hoe fijn is het als je gewoon kunt zijn wie je bent?
Angst en burn-out
De keiharde waarheid is dat ik mezelf vorig jaar heb opgebrand, door alle rode signalen heen ben gedenderd en het liefst wilde slapen. Extreme angsten die leidden tot compensatiegedrag en het wegduwen van emoties. Maandenlang werd ik geconfronteerd met mijn brein dat blokkeerde en mijn lichaam dat amper een rondje met de hond kon lopen. Zelfs een simpel puzzeltje in de krant lukte me niet, laat staan een volledig artikel begrijpend lezen. Boodschappen doen? Wat een ellende! Het vreselijke woord ‘burn-out’ sprak ik pas na vijf maanden hardop uit. Zo’n vreselijk hip stempeltje dat niemand wil. Ik verstopte me liever en wilde vooral niet aan anderen laten zien hoe kut het allemaal ging. Intense schaamte, schuldgevoelens, momenten van gruwelijke paniek en angst voor de toekomst.
Oordelen en schaamte
Voor iemand die altijd alle ballen in de lucht hield, iedereen aanstak met tomeloze energie, voor iedereen 24/7 klaarstond en haar werk tot in de puntjes wilde afleveren is de allergrootste angst om niets meer te kunnen. Falen onder het toeziend oog van jan en alleman. Wat zet je dan op social media? #shithappens? #perfectefaalhaas? #fomootjezitthuis? #komtaalgoud? Nee, wederom verstoppen. Wat als je wel weer leuke dingen doet? Post je die dingen wel? Nee, blijven verstoppen, want mensen kunnen wel denken dat het allemaal wel meevalt. Al meer dan een jaar ben ik online van de radar, puur uit schaamte en bang voor het oordeel……Tot vandaag!
Zijn wie je bent
Ik vind het doodeng, uiteraard, maar angst is niet langer meer mijn vijand. Ik probeer hem als een vriend te zien die me helpt om te worden wie ik eigenlijk ben. Stapje voor stapje kom ik uit mijn comfortzone en mijn angst jaagt me nu aan om wel van de duikplank te springen. De tomeloze energie komt langzaam terug en ik heb weer zin om mezelf aan de buitenwereld te laten zien. Ik ben soepel in de benen en heb rust in mijn hoofd door de vele bezoekjes aan de yogaschool. Mijn creatieve brein heb ik in de loods achter ons huis laten ontwaken. Daar liggen veel projectjes met stiften, verf en graffiti die de luikjes naar binnen weer hebben geopend. Ik maak plannen voor de toekomst en werk aan een groots idee vol Iris-passie.
Lieve familie, vrienden & collega’s: dank voor jullie begrip, liefde en support! In het bijzonder grote dank aan mijn trouwe rots Mark en mijn psycholoog Jeffrey Wijnberg. Dank voor al onze gesprekken vol heldere inzichten, confrontaties, tranen, praktische tools en vooral veel humor! Ik ben er nog niet, maar de eerste stappen zijn gezet.
Wat het oordeel van anderen ook zal zijn, positief of negatief, ik loop er niet meer voor weg en durf het recht in de ogen aan te kijken. Ik mag er zijn, ook in een versnelling lager en let op….. Something really cool is coming soon! 😉