Nog maar een paar weekjes en dan is het zover: ons eerste Lutje Potje. Lutje? Ja, ‘klein’ in het Gronings. Potje? Yes, mijn vent en dus de papa heet Pot van achternaam. De tijd vliegt en dat betekent dat mijn nieuwe bedrijf straks een pauze krijgt. Ik ga namelijk over een aantal weken met verlof en neem je daarom graag even mee in een kijkje achter de schermen. Wist ik dit al voorafgaand aan mijn ondernemersavontuur? Jazeker! Waarom ik deze keuzes tóch, ondanks alle onzekerheid, heb gemaakt? Lees mee!

De droom om ooit voor mijzelf te beginnen is er eigenlijk al heel lang. Het ondernemende, initiatiefrijke karaktertje zat er bij mij van jongs af aan al in. Ik was altijd nieuwsgierig naar de wereld om me heen, stapte zonder pardon op vreemde mensen af en wilde vooral altijd alles ‘zelf doen’. Dat ik ooit op dit punt zou komen, was voor mij dus geen verrassing. Alleen door de jaren heen verzamel je nogal wat filters, onzekerheden, angsten en blokkades. Ik werd dus ook steeds beter in redenen verzinnen waarom ik het níet zou doen!

Duracelkonijntje
Eerst een goede opleiding volgen, focus op meer werkervaring, nu nog even deze cursus en tja, toch nog een vervolgopleiding. “En Iris? Wanneer ga je voor jezelf?.” “Nou, nee, het ligt wel in de planning maar ik moet eerst werken aan mijn netwerk en nog meer kennis opdoen.” Na veel ervaring, kennis en cursussen, kreeg eerst het koophuis voorrang en moest ik van mezelf werken aan een perfect ondernemersplan. Als ik dat allemaal heb, dan begin ik. De lat steeds verschuiven en hoger leggen. Ondanks dat er natuurlijk niks mis is met het opdoen van meer kennis, ervaring en het creëren van stabiliteit, resulteerde het streven naar ‘meer’ uiteindelijk in totale stilstand.  Een duracelkonijn dat compleet op hol sloeg en waarvan uiteindelijk de batterij volledig leeg liep. Afijn, duracelletje gaf zichzelf de tijd om op te laden en kwam oog in oog met alle filters, blokkades en angsten. En ja, het klinkt cliché, maar het doorbreken ervan, gaf me het vertrouwen om vanaf toen alleen nog maar redenen te verzinnen waarom ik het wél moest doen.

Ruimte geven aan het ouder-kind-gevoel
In dezelfde periode besprak ik met mijn psycholoog het ‘o zo gevreesde kindervraagstuk’. Ik liet het ouder-kind-gevoel toe, waarin ik met mijn eigen ouders inmiddels een soort vriendschap heb opgebouwd in plaats van dat ze mijn opvoeders zijn. Er kwam ruimte om dit gevoel, waarin ik dan de ouder zou worden, toe te laten en dit vloeide door in mooie gesprekken aan de keukentafel met Mark. We hadden het ineens over het bouwen aan een eigen thuis: wat we nu zeker hebben, maar waar misschien toch wel iets miste. Verrassend, onwennig en tegelijkertijd ook heel fijn. We kwamen tot de conclusie dat het onze wereld misschien wel in een heel ander perspectief zou zetten, waarin je niet alleen maar leeft voor je werk en er een aanvulling bij komt in plaats van een ‘last’.

Babyschild
Met name ik zag deze ‘last’ omdat ik me te veel vasthield aan vooroordelen over moedermaffia’s die nergens anders meer over praten dan babyzalf, buikkrampjes en kolfapparaten. “Oh nee hoor, dat ging voor mij nog héél lang duren”, zei ik altijd vol overtuiging. Nee, dat was allemaal maar eng en vooral een ver-van-mijn-bed-show. Ik wilde vrijheid, blijheid en vooral niet alles plannen. Deze losbol gaat voorlopig geen afscheid nemen van haar biertjes, wijntjes en sigaretten. Eerst nog twee grote reizen plannen naar continenten waar we nog niet geweest zijn, eerst nog verbouwen, eerst een bedrijf….je voelt het al. Ik had een compleet babyschild ontwikkeld.

Angst voor wat ‘hoort’
Toen ik namelijk heel veel tijd had om na te denken over mezelf, begon ik me af te vragen of het schild wel echt van mij was of dat ik het gecreëerd had door al mijn aannames en vooroordelen. Het laatste was inderdaad waar. Als ik heel diep in mijn hart zou kunnen kijken en écht aandacht gaf aan het stemmetje in mijn hart, zei ze: je wil heel graag een lieve mama worden, want je bent altijd al dol op kinderen. Waar was ik dan zo bang voor? Misschien wel voor alles wat dan zo ‘hoort’? De babyshowers, de babywinkels, de babycursussen, de baby-weet-ik-veel-wattes. Voor alles wat je niet meer kunt? En wat is dat dan eigenlijk precies? Voor een compleet rust, reinheid, regelmaat-leven? Wat als? Weer allerlei angsten en filters die me alleen maar vertelden waarom ik iets niet moest doen!

Raak!
Ik kwam tot de conclusie dat mijn diepgewortelde karakter niet verandert, ook al veranderen de omstandigheden misschien wel. Ik begeef me graag op de randjes, hou van de rebel in mij, heb soms een (veel te) sterke mening en blijf altijd nieuwsgierig naar de wereld. Door te zoeken naar balans in mijn leven, kwam ik erachter dat rust, reinheid en regelmaat me juist heel veel verder bracht. Het niet maken van keuzes, houdt lekker alle opties open en zorgt dat je niks mist. We besloten om het gewoon te proberen en het was vrijwel meteen raak! Een golf van shock, tranen en ongelofelijke blijdschap volgde en leidde tot de groei van een prachtig klein mensje. Het gevoel kan ik niet in woorden omschrijven, maar wat ben ik blij met deze keuze en gezegend dat het ons gegund is.

Komt wel goud
Laten we de babyshower dan vooral skippen, de babywinkels zoveel mogelijk vermijden en de ongevraagde adviezen gewoon ontwijken. Ik wil puur kunnen genieten van dit lutje potje in mijn buik, want o wat is het bijzonder wat er in mijn lijf gebeurt en wat hou ik nu al van d’r. Ik durf deze uitdaging aan en geloof dat zolang je in jezelf gelooft en daar dichtbij blijft, de rest vanzelf zijn weggetje vindt. Dit kleine meisje zal dan ook wel zo’n lekkere rare opvoeding krijgen waarin niet alles volgens de gebaande paden verloopt en ook dat komt ‘almoal heus wel goud’.

Korte pauze en het ‘nieuwe’ leven
Dit bedrijf geef ik daarom ook de kans om er gewoon te zijn, zonder de lat ongelofelijk hoog te leggen. Ik ben al zo dankbaar voor alles wat er tot nu toe op mijn pad is gekomen, alle mooie gesprekken die ik iedere week heb en de toffe uitdagingen die nog op de planning staan. De korte pauze mag er ook zijn. Ik ga daarom over een paar weken enorm genieten van mijn verlof en me volledig richten op het invullen van ons ‘nieuwe’ leven. Rekening houdend met de veelbesproken planningen, flesverwarmers, billenzalf en buikkrampjes.

Ik heb vertrouwen in wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil. En ik mag van geluk spreken dat we in een land leven waar ook voor de ondernemende vrouw die zwanger is, mooie oplossingen zijn gevonden. Jullie zijn dus voorlopig nog niet af van dit initiatiefrijke karaktertje. Mijn angsten om te falen of dingen die ‘horen’ maken plaats voor het meer dan ooit waarderen van dingen die wél zijn gelukt! ZZP’er & Zwanger? Kom maar op!

EXTRA: Vlak voor mijn bevalling van Lianne ben ik geïnterviewd door Lotte Gerland van What’s Your Story . Benieuwd naar dit portret? Lees het hier!